Geen categorie

Een plek onder de zon

2 januari 2023 door Bob Sikkema

Terecht zeggen Nederlanders (ook in Noord-Holland) dat wonen hét thema van de komende verkiezingen is. De woningmarkt is totaal vastgelopen en verbaast het ons nog dat het De Jonge niet lukt om die in beweging te krijgen? Hij doet vast en zeker zijn best, maar zoals Jan Schaeffer al zei: in gelul kun je niet wonen. De machteloosheid van De Jonge toont aan dat Nederland totaal is dicht geregeld en verzand is geraakt in stroperige procedures. Procedures die het doel, een woning voor iedereen, onmogelijk maken..

Op provinciaal niveau kunnen we ervoor zorgen dat de boel weer los komt, zodat jongeren dicht bij hun netwerk en familie eindelijk een betaalbaar huis kunnen kopen.

Ten eerste kunnen we in steden als Haarlem, Amsterdam en Hoorn beginnen met ‘optoppen’. Dit betekent een extra woonlaag aanbrengen op bestaande bebouwing. Zulke steden hebben te maken met het concept ‘de compacte stad’ en kunnen niet makkelijk uitdijen zonder natuurgebieden in gevaar te brengen. Optoppen is daarom een goed concept en de Piraten willen de bureaucratische belemmeringen daarvoor snel wegnemen.

Ten tweede is belangrijk de woningmarkt van onderop weer in balans te brengen. Dit betekent: meer sociale woningbouw. Dit heeft een dempend effect op de krankzinnige vraagprijzen op de koop- en huurmarkt. Als er immers genoeg woningen beschikbaar zijn in de sociale sector, neemt de druk op de duurdere segmenten van de markt langzamerhand af. En dan dalen de prijzen vanzelf naar een gezond niveau.

Piraten zijn voor een basisinkomen; daar hoort bij dat basisvoorzieningen betaalbaar zijn en blijven. Waar dit niet lukt, moet de overheid de markt reguleren of zelfs overnemen. Mensen dakloos maken na een scheiding, ongewild tot halverwege hun leven bij hun ouders laten wonen, of kou laten lijden kán niet in een welvarend land als Nederland. Bij de energieprijzen heeft het kabinet terecht ingegrepen in de markt; wonen is wat ons betreft net zo goed een basisvoorziening.

En de laatste optie is: bouwen in de buitengebieden. Nu mag dat vaak niet, terwijl er wel overal vakantieparken uit de grond worden gestampt. Zelfs in of nabij natura 2000 gebieden. Ook mag er niet buitendijks gebouwd worden, maar een vakantiepark is kennelijk geen bezwaar. Hoezo deze scheve ontwikkeling? Hier hadden dan toch ook tiny-houses voor jongeren kunnen komen?

Natuurlijk willen we geen waardevolle natuur offeren aan woningbouw. Ook zijn we tegen het gedwongen uitkopen van boeren. Maar er zijn genoeg gebieden aan te wijzen in onze provincie waar woningbouw mogelijk is; dichtbij bestaande kernen, zodat de starter op de woningmarkt een toekomst kan opbouwen.

De bureaucratie aanpakken om dit versneld mogelijk te maken: dat is de opdracht aan het bestuur, zowel landelijk als provinciaal. Sloop de regelgeving en ga huizen bouwen!

Bob Sikkema

Lijsttrekker Piratenpartij Provinciale Statenverkiezingen Noord-Holland

Draai de privatisering terug en maak van Waternet weer een publieke overheid

21 december 2022 door Matthijs Pontier

In de tijdsgeest van privatiseringen in de jaren ‘90 is Waternet opgezet binnen een stichting structuur. Dit heeft tot een aantal ‘suboptimale’ beslissingen geleid waardoor we nu in flinke problemen zitten.

Met Boogers zijn we tot conclusie gekomen dat we als overheid een eigen publiekrechtelijke organisatie nodig hebben. Een jaar geleden hebben we als Algemeen Bestuur (AB) opdracht gegeven om dit uit te werken. Aan die opdracht is niet voldaan In het bestuursvoorstel dat nu voorligt, is er alsnog sprake van een structuur binnen een stichting.

Inherent probleem aan stichting structuur: die komt formeel uiteindelijk op voor het eigen belang. Terwijl de belangen van het volk gediend zouden moeten worden. Dus liefst via directe democratie en anders op zijn minst door AB als volksvertegenwoordiging. Dat is automatisch zo geregeld in publiekrechtelijke organisatie. Nu doen we allerlei kunstgrepen om dat toch te waarborgen binnen een stichting. En te zorgen dat AB alsnog grip op de organisatie krijgt.

De organisatie heeft hierin wel goed hun best gedaan. Er worden in het voorstel dat nu voorlegt pleistertjes gepakt op de grootste pijnpunten in de huidige structuur. Dat is een stap vooruit. Maar omdat een stichting hier niet voor bedoeld is, wordt het met allerlei kunstgrepen onnodig complex. En biedt het onvoldoende garanties dat in de toekomst niet opnieuw onwenselijke situaties ontstaan en verkeerde beslissingen genomen worden.

Een Raad van Toezicht klinkt leuk, maar ligt bij andere organisaties vaak praktisch in bed met de bedrijfstop, waardoor het een wassen neus wordt. Het is in de praktijk sterk afhankelijk van de personen die er in terecht komen. Een goede governance structuur is zo weinig mogelijk afhankelijk van welke personen de verschillende functies bezetten.
Er is een probleem met het mandaat. De Secretaris-Directeur (SD) van het waterschap is in het Stichtings Bestur (SB) altijd in de minderheid. En heeft vijf verschillende petten op. En dus veel geconcentreerde macht. In een goede governance structuur is de macht juist zo goed mogelijk verdeeld.
Essentiële onderdelen van onze organisatie, zoals ICT, HRM en Financiën liggen niet onder onze verantwoordelijkheid; enkel voor 1/3 via de SD in SB. Ondertussen liggen de risico’s alsnog bij ons als opdrachtgever.
Zoals de Ondernemingsraad ook stelt in haar advies, biedt het voorstel dat voorligt geen oplossing voor de huidige problemen met personeelsbeleid, communicatie en cultuur.
Beleid en uitwerking worden nu samen in stichting gestopt. Terwijl wij bestuur en beleid wilden combineren. En de uitwerking kan dan in de uitvoeringsorganisatie, in een Gemeenschappelijke Regeling (GR). Op die manier kan je alsnog samenwerken binnen 1 organisatie en de synergie in de watercyclus-organisatie behouden.

Het huidige bestuursvoorstel voldoet gewoon niet aan onze opdracht van een jaar geleden. Met als belangrijkste uitgangspunt om governance te regelen in een publiekrechtelijke organisatie.

Er lijkt uit een soort weerzin tegen veranderingen een soort ongepaste behoudendheid in het proces geslopen. Waardoor er vooral niet te veel verandert. Terwijl het met alle problemen waar we in terecht zijn gekomen toch duidelijk zou moeten zijn dat er een stevige wijziging in governance nodig is.

Samenwerken in de watercyclus vinden we belangrijk, maar dat kan ook prima zonder stichting, via een GR. Dan heb je alsnog synergie door complexe kunstgrepen.

De keuze waar we nu voor staan, doet denken aan de keuze waar we voor stonden tijdens de slibcrisis. Destijds was het duidelijk dat HVC de duurzamere optie was, met hogere maatschappelijke opbrengsten. In de stukken werden echter hogere financiële kosten voorgespiegeld. Maatschappelijke opbrengsten door energie- en grondstoffenterugwinning zijn immers ook lastiger financieel uit te drukken.

Nu dreigt dit opnieuw te gebeuren. Frictiekosten zijn misschien wel makkelijk meetbaar, maar de kosten van het omkatten van wat contracten vallen toch in het niet bij de kosten, als in de toekomst opnieuw verkeerde beslissingen zouden worden gemaakt door een suboptimale governance structuur. Die les zouden we inmiddels toch geleerd moeten hebben met zijn allen. Bovendien kost het hervormen van de stichting natuurlijk ook een hoop geld. En er komen misschien nog wel meer verborgen kosten aan als we in stichting structuur blijven zitten.

Het Dagelijks Bestuur (DB) is een jaar later niet met een oplossing voor een publiekrechtelijke organisatie gekomen, zoals onze opdracht was. We zijn door het huidige voorstel niet overtuigd dat daar voldoende zwaarwegende redenen voor zijn. Wat ons betreft is het hoog tijd dat er een goede oplossing komt die wel aan onze opdracht voldoet, met een publiekrechtelijke organisatie die garandeert dat er altijd goede sturing mogelijk is vanuit de bevolking, en voldoende mogelijkheden biedt voor goede samenwerking in de watercyclus.

—

Bovendien neemt Berenschot wel erg veel afstand van het eigen advies. Ze geven duidelijk aan dat de baten van verzelfstandiging niet zijn meegenomen, en de kosten zijn berekend op basis van bedragen die door Waternet zelf zijn geschat, zonder dat ze de betrouwbaarheid daarvan zorgvuldig onder de loep hebben genomen.

Het DB stelt dat we een portefeuilleverdeling maken binnen het SB, dat de SD daarin de baas wordt van onze kolom van ‘verlengd bestuur’. Dat de organisatie hetzelfde blijft. En dat we onze identiteit gaan versterken. Maar dit alles kan natuurlijk minstens zo goed als we onze eigen organisatie hebben. En schaalvoordelen van functionele diensten behouden kan net zo goed in een GR. In beide gevallen zullen we de komende tijd nog moeten bepalen waar je knipt tussen eigen kolom en stichting. En in beide gevallen kan samenwerken altijd. Het gaat er uiteindelijk in beide gevallen vooral om dat je samen aan gezamenlijke doelen werkt.

De grote complexiteit in de oplossing die nu voorligt, zal natuurlijk tot hoge organisatiekosten gaan leiden. Het is nu toch complexer gemaakt dan in een normale publiekrechtelijke organisatie, omdat alle waarborgen die in een publieke organisatie al automatisch via de wet geregeld zijn nu in een private organisatie moet stoppen. Met het voorstel dat het nu voorligt en alle zorgen die daarover geuit zijn door mijn collega’s, heb ik toch het gevoel dat we nog maar moeten afwachten of we toch niet iets over het hoofd zien, waardoor we in de toekomst opnieuw tegen grote problemen aan zouden kunnen lopen.

Is er niet te gemakkelijk gekozen om toch voor die behoudende optie te gaan en terug te vallen op de stichting variant? Wat was nu de zwaarwegende reden om terug te vallen op de stichting, tegen de duidelijk uitgesproken voorkeur van het AB in?

Als je de governance aanpakt, doe het dan ineens helemaal goed!

—

Deze tekst is een parafrasering van de inbreng van Matthijs Pontier in het debat over de governance van Waternet bij de commissievergadering van Waterschap Amstel Gooi en Vecht van 7 december 2022.

Dit is de lijst voor PS2023

19 december 2022 door Kiescommissie

1 Bob Sikkema, Enkhuizen
2 Matthijs Pontier, Amsterdam
3 Saira Sadloe, Purmerend
4 Kirsten Zimmerman, Amsterdam
5 Mark van Treuren, Schagen
6 Vincent vd Velde, Den Burg
7 Mirjam van Rijn, Amsterdam
8 Ronald Schönberger, Amsterdam
9 Sepehr Yadegari, Zaandam
10 Susan Delsing, Amsterdam
11 Ron Smit, Amsterdam
12 Angeline Pot, Den Helder
13 Thijs Ligthart, Alkmaar
14 Astrid Abendroth, Amsterdam
15 Nico Teders, Purmerend
16 Danny Werner, Amsterdam
17 Désirée Winkler, Amsterdam
18 Andrel Linnenbank, Zaandam
19 Leontien Wafelman Adam
20 Ramon Peerdeman, Enkhuizen
21 Ryszard Matenko, Amsterdam
22 Nabille el Hajoui, Amsterdam
23 Branislav Plesa, Amsterdam
24 Metje Blaak Amsterdam

Zij staan klaar om de macht weer terug te leggen waar zij in een democratie hoort: bij de burger. Voor een kleinere, betrouwbare overheid en een beter Noord-Holland!

Kandidaten PS2023 Piratenpartij Noord-Holland

Waarom we onze ‘slimme steden’ niet moeten laten inrichten door techbedrijven

2 maart 2020 door Matthijs Pontier

Technologie biedt kansen voor mooie toepassingen, maar door het verdienmodel van bedrijven en de controledrang van overheden wordt technologie vaak gebruikt om ons te controleren en manipuleren. Betrek de burger daarom bij het ontwerp van de slimme stad.

Matthijs Pontier (Piratenpartij) in EenVandaag over smart cities op 14 november 2019. Het item is te vinden onder dit artikel.

Op steeds meer plekken worden stukjes ‘slimme stad’ ontworpen. Hier wordt met sensoren van alles gemeten om dingen makkelijker te maken of ons gedrag een bepaalde kant op te sturen. Twee voorbeelden hiervan zijn het ‘Stratumseind Living Lab’ in Eindhoven en de ‘Schwung’ app, waarmee je ‘slimme stoplichten’ laat weten dat je eraan komt. Op beide projecten is veel aan te merken.

Bij het Living Lab werd van alles gemeten. Camera’s en sensoren, maar ook social media monitoring, herkomst bezoekers en wifi-tracking werden gebruikt. De politie mocht hier gewoon mee gaan spelen, zonder beleid. Bezoekers werden zo proefdieren voor een politie die naar hartenlust op hen kon experimenteren. Op geen enkele manier werd de privacy geborgd of voorkomen dat gediscrimineerd zou gaan worden. Democratische controle ontbrak.

Ga uit van privacy by design
De ‘Schwung’-app viel vooral op omdat het zo overduidelijk is dat er een privacyvriendelijker en inclusiever alternatief bestaat, waarbij je geen app hoeft te installeren; laat staan daar gegevens aan af te staan. Bij ‘Schwung’ moet je een app installeren zodat het stoplicht weet dat je eraan komt en daarom al van tevoren op groen kan gaan. Deze methode sluit mensen uit die geen app willen installeren, omdat ze bijvoorbeeld niet willen dat hun locatiegegevens, bedoeld of onbedoeld, uiteindelijk bij een fastfoodrestaurant of zorgverzekeraar terechtkomen.

Zeven van deze ‘iVRI-stoplichten’ (“intelligente verkeersregelinstallaties”, red.) zouden een miljoen moeten gaan kosten. Voor dat geld kun je ook een aantal verkeerssensoren aanleggen, of thermische camera’s ophangen. Beide meten wel of en hoeveel personen ergens zijn, maar meten niet wie, wanneer, op welke locatie is. Een alternatief met privacy by design is prima beschikbaar en eigenlijk nog een stuk simpeler ook. Schwung is dus een schoolvoorbeeld van hoe het niet moet!

Risico op raciaal profileren
In steden worden natuurlijk al langer veel gegevens over ons vastgelegd. Van sommigen wordt bijgehouden hoeveel huisvuil ze produceren via een ‘huisvuilpas’. Ons reisgedrag wordt vastgelegd via de OV-chipkaart en camera’s met automatische nummerplaatherkenning (ANPR). Recent zijn daar ook de eerste camera’s met gezichtsherkenning aan toegevoegd. Deze worden onder andere al in het OV gebruikt om bepaalde mensen te weren. Ook sommige bodycams van de politie worden inmiddels uitgerust met gezichtsherkenning. In een strafrechtdatabase van ‘zware misdrijven’ staan inmiddels gezichten van 1,3 miljoen ‘verdachten van zware misdrijven.’ Aangezien er (gelukkig) bij lange na niet zoveel zware misdrijven worden gepleegd, blijkt duidelijk dat hier veel onschuldige mensen in staan, waaronder veel asielzoekers.

Anonieme data is niet zo anoniem
Veel fabrikanten beweren dat ze gegevens anonimiseren, maar de wetenschap bevestigt dat dit eigenlijk niet kan. Wanneer verschillende gegevens van een onbekend individu worden gekoppeld aan een andere gegevens, worden die vaak wel degelijk herleidbaar tot de persoon. En gegevens komen nogal eens op straat te liggen, dus uiteindelijk is het heel moeilijk te garanderen dat je gegevens niet voor hele andere doeleinden gebruikt worden, zelfs al geloof je volledig in de goede intenties van de fabrikant.

Sluipenderwijs wordt de democratie ondermijnd
Daarnaast blijkt er regelmatig sprake van ‘function creep’. Gegevens die eerst voor een bepaald doeleinde gebruikt worden, worden later vaak voor heel andere doeleinden gebruikt. Een recent voorbeeld hiervan zijn de milieucamera’s in Amsterdam. Eerst werden deze enkel gebruikt om vuile dieselauto’s uit milieuzones te weren, maar inmiddels is gebleken dat de politie al jaren meekijkt om verdachten op te sporen, zonder dat dit was bekendgemaakt.

Dat onze gegevens, bedoeld of onbedoeld, bij bedrijven en overheden terechtkomen die eigenlijk niets te maken hebben met de oorspronkelijke toepassing, is een groot probleem.
Zowel overheden als bedrijven gebruiken dit soort gegevens namelijk om ons gedrag te manipuleren. Bedrijven manipuleren ons koopgedrag. Zij maken misbruik van onze zwakheden om ons dingen aan te smeren.

Met je locatiegegevens kan een fastfoodketen bijvoorbeeld proberen je een hamburger aan te smeren, net als je van de sportschool komt en daar erg trek in hebt. Terwijl je waarschijnlijk juist geen vette hamburger wilt eten als je net naar de sportschool bent geweest, als je daar van tevoren goed over zou nadenken. Het is zelfs mogelijk dat, op basis van je social media-activiteit, herkend wordt wanneer je in een emotioneel zwak moment bent, omdat je bijvoorbeeld net een vervelend bericht hebt gelezen, en dat je juist dan verleid wordt tot het kopen van iets wat je eigenlijk niet wilt.

Dit probleem moet niet onderschat worden. Een kwart van de mensen is koopverslaafd. Met name door online impulsaankopen. Daarnaast is er veel aandacht geweest voor het manipuleren van ons stemgedrag door politieke partijen, bedrijven en opportunisten, door misbruik te maken van grotendeels onbewuste processen. Op deze manier wordt dus ook de democratie ondermijnd.

Geen handel in persoonlijke gegevens
Overheden en (semi-)overheidsinstellingen gebruiken dit soort gegevens vooral om ons te controleren en ‘ons gedrag in goede banen te leiden’. Dit is misschien vaak met de beste bedoelingen, maar hier spelen veel ethische kwesties. Wie bepaalt precies wat goed gedrag is, en waarom?

Wanneer ben je mensen aan het helpen met het bereiken van een doel dat ze zelf nastreven, en wanneer ben je als overheidsinstantie mensen aan het manipuleren tot doelen die je als overheid misschien voor ogen hebt, maar die helemaal geen doelen zijn van het individu zelf?

De apps van verzekeraars die je korting geven als je bijvoorbeeld veilig rijdt of gezond eet en genoeg sport schieten momenteel als paddenstoelen uit de grond. Hiervoor moet je allerlei gegevens delen, en dit betekent dus dat persoonlijke gegevens als handelswaar worden gezien. Terwijl het mensenrecht privacy niet verhandelbaar zou moeten zijn. Net als dat er bijvoorbeeld hele goede redenen zijn dat mensen hun nier niet voor geld mogen verkopen, vanwege het recht op lichamelijke integriteit. Daarnaast kun je je afvragen of mensen met bijvoorbeeld een impulsieve persoonlijkheid niet benadeeld worden door zulke apps, en of het sociale principe achter verzekeren niet verdwijnt, als iedereen uiteindelijk voor zijn eigen risico opdraait.

Maak profiling-algoritmes transparanter
Ook worden gegevens steeds vaker aan elkaar gekoppeld om allerlei risicoprofielen op mensen te plakken. Een recent voorbeeld hiervan is SyRI, waar allerlei mensen als fraudeur worden bestempeld. Vaak ten onrechte, en op een volledig ondoorzichtige manier, op basis van een enorme vergaarbak aan persoonlijke gegevens. Groepen die al zwakker stonden in de samenleving werden veel vaker gedupeerd. Volledig terecht dat hier onlangs een rechtszaak tegen werd gevoerd. Wij zijn erg benieuwd naar de uitspraak, begin 2020.

Bewijslast wordt steeds vaker omgekeerd. Een systeem beschuldigt mensen en vervolgens wordt de bewijslast bij hen gelegd om te bewijzen dat dat niet zo is. De recente toeslagenaffaire laat pijnlijk zijn hoe levens kapotgemaakt kunnen worden door dergelijke valse beschuldigingen. Mensen moesten tienduizenden euro’s onterecht terugbetalen. Soms zelfs een ton. Mensen werden meer dan tien jaar lang in ellende gestort. Sommigen verloren hun huis, of hun auto. Huwelijken liepen stuk. Al die tijd werd hen het gevoel aangepraat dat zij iets fout zouden hebben gedaan. En als zij na jarenlange strijd eindelijk inzage krijgen in hun dossier, krijgen zij dit grotendeels zwartgelakt terug. En ook bij deze affaire bleken mensen die al zwakker stonden in de samenleving, en ook mensen die een niet-Westerse afkomst hadden, relatief veel vaker te worden gedupeerd. Ook bedrijven gebruiken steeds vaker dit soort profiling-algoritmes om beslissingen over mensen te maken, bijvoorbeeld om te bepalen of je een bepaalde lening of verzekering mag hebben. Zowel overheden als bedrijven zullen een totaal andere houding moeten aannemen en transparanter moeten opereren om het vertrouwen bij burgers te herstellen.

Voer verbod in op gezichtsherkenning
Ten slotte kunnen veel andere rechten in het geding komen als gegevens door overheden voor andere doeleinden worden gebruikt. Opsporingsdiensten zullen bijvoorbeeld bijzonder geïnteresseerd zijn om locatiegegevens te gebruiken om een demonstratiedatabase aan te leggen, waarmee ze vervolgens kunnen bepalen of ze mensen extra in de gaten moeten houden, bijvoorbeeld omdat ze wel eens een actie zouden kunnen organiseren om Shell plat te leggen.

Wie durft nog te demonstreren als het algemeen bekend is dat je dan het risico loopt in zo’n database terecht te komen? Zeker als hiervoor ook camera’s met automatische gezichtsherkenning worden gebruikt, en als eis voor een demonstratie wordt meegegeven dat je herkenbaar meeloopt, ‘vanwege veiligheidsoverwegingen’? Dit zou een grote inperking van het demonstratierecht betekenen. Op deze manier kom je dan al snel in een totale controlesamenleving terecht, zoals we nu in China al gedeeltelijk zien gebeuren. Het zou dan ook goed zijn nu zo snel mogelijk een verbod op gezichtsherkenning voor handhaving in te voeren, zoals recent al in San Francisco is gebeurd.

Ontwerp volgens open source-principes
Vaak zijn er goede alternatieven beschikbaar, waarbij niet meer persoonlijke gegevens worden verzameld dan nodig. Zo kun je bijvoorbeeld denken aan nummervakparkeren in plaats van kentekenparkeren. Hierbij betaal je anoniem voor een nummervak, in plaats van dat vastgelegd moet worden welke auto, waar, wanneer parkeert. Bovendien maakt dit het parkeersysteem socialer, omdat je ook voor een ander kunt betalen. Bijvoorbeeld voor gasten die bij je op bezoek komen. Om privacy by design goed toe te passen is het noodzakelijk dat open source-principes worden toegepast, zodat iedereen kan controleren dat het systeem inderdaad zo werkt als wordt beweerd.

Bewoners de baas in de slimme stad
De ‘slimme stad’ is uiteindelijk een technologisch systeem dat bestaat rondom mensen. Om te zorgen dat deze technologie de belangen van deze mensen dient, is het belangrijk dat bewoners aan tafel zitten bij het ontwerp van de slimme stad. Ontwerp de stad samen met en in co-creatie met alle belanghebbenden. De gebruiker is uiteindelijk de beste ontwerper. Bovendien maakt dit mensen direct meer bewust van de technologie om hen heen en hoe gegevens gebruikt zouden kunnen worden om hen te beïnvloeden. Dit ‘data-bewustzijn’ is belangrijk om samen betere beslissingen te maken over hoe we met de gegevens om willen gaan die we uiteindelijk samen produceren.

Stel de rechten van mens, dier en milieu voorop! #StopISDS

22 januari 2019 door Matthijs Pontier

De coalitie voor eerlijke handel organiseerde dinsdag 22 januari een manifestatie tegen ISDS en voor een bindend VN-verdrag dat mensenrechten voorop stelt bij internationale handel. Matthijs Pontier hield daar deze speech

Hallo lieve mensen,

Fijn dat jullie er allemaal zijn tijdens deze sneeuw! Ik ben Matthijs Pontier van de Piratenpartij. Wij werken graag samen en hebben veel groene standpunten dus in Waterschap Amstel, Gooi en Vecht doen we dat met De Groenen.

Democratie is echt een kernpunt van de Piratenpartij. Daarom doen verschillende ‘piraten’ nu ook mee binnen de kieslijsten van Code Oranje. Door ISDS wordt deze democratie afgebroken!

Als in een democratisch proces wordt besloten tot wetten, om mens, dier en milieu te beschermen, en een multinational hierdoor misschien toekomstige winst misloopt, dan kan die multinational een overheid voor miljarden aanklagen. Onder dreiging van zo’n gigantische claim, staat een overheid natuurlijk onder gigantische druk, om toch maar in het voordeel van een multinational te beslissen, ten koste van mens, dier en milieu.

Praktisch gezien verdwijnt zo dus onze democratische controle. En kiest een overheid alsnog voor bewoners in plaats van megabedrijven? Dan draaien we met ons belastinggeld alsnog voor de miljardenclaim van die multinational op!

Publieke voorzieningen, zoals waterzuivering en drinkwatervoorziening bleken onder TTIP en CETA te kunnen worden geprivatiseerd. Door ISDS wordt zo’n privatisering praktisch onomkeerbaar. Er zijn in de praktijk ook al verschillende ISDS-zaken tegen overheden gevoerd die privatisering drinkwater wilden herroepen.

In Waterschap Amstel Gooi en Vecht, waar de Piratenpartij samenwerkt met De Groenen, hebben we daarom initiatief genomen voor een motie tegen TTIP, die slaagde. TTIP is nu verslagen, maar ISDS komt steeds weer terug in nieuwe verdragen.

Daarom is het hoog tijd om daar voor eens en altijd een eind aan te maken met een bindend VN-verdrag! Geen VIP-rechten voor multinationals: Kies voor mens, dier en milieu! Teken de petitie hier: